- ۹۵/۰۷/۰۳
- ۰ نظر
شاید بتونم بگم یکی از اساسی ترین دلایلی که باعث شده عزمم رو برای بیشتر خوندن فلسفه جزم کنم، دیدن خودم در متن هاش بوده، در نظریه پردازی هاش. دیدن استدلال هام و فکرهام حس خوبی رو بهم میده. این حس که مسیر نا آشنا نیست،فضایی که مغزم دارم توش میگرده از فضا نیومده!
برای نمونه این پاراگراف که تو دائرة المعارف فلسفه استنفورد اومده در متن که راجع به پراگماتیسم بود:
James's dilemma is a familiar one: it is a form of the question of how we can reconcile the claims of science, on the one hand, with those of religion and morality on the other. James introduces it by observing that the history of philosophy is ‘to a great extent that of a certain clash of human temperaments’, between the ‘tough-minded’ and the ‘tender-minded’. The tough-minded have an empiricist commitment to experience and going by ‘the facts’, while the tender-minded have more of a taste for a priori principles which appeal to the mind. The tender minded tend to be idealistic, optimistic and religious, while the tough-minded are normally materialist, pessimistic and irreligious. The tender-minded are ‘free-willist’ and dogmatic; the tough-minded are ‘fatalistic’ and sceptical.
