شبی از بی خوابی

دوس دارم دنیا رو خاکستری ببینم لحظه هاشو، ادما شو، اتفاقاتشو و این روند پیشرونده که انگار میخواد جات بزاره و بره ...این طوری شاید یادم بمونه هیچی موندگار و همیشگی نیس...علاوه بر این که همه چی در گیر یه جور نسبیته و مطلق نیست ... مث سیگنالای مغزی باید کلی متوسط گیری کنی تا این اکسترممای تیزش بره و یه اصل اسموت بمونه ازش...
پ.ن:دل تنگم و دارم لالایی تالشی حسین حمیدی رو گوش میدم...